Magazine: “Niets over ons zonder ons”

Marieke van Gastel (geboren in 1983)

Raadslid in Eindhoven (VVD) sinds 2022

Lange raadsvergaderingen zijn voor Marieke van Gastel lastig. Waar collega-raadsleden genoeg hebben aan een korte ‘plaspauze’, heeft zij voor toiletbezoek meer dan een half uur nodig. En na een uitgelopen vergadering kan zij niet snel haar bed inkruipen, maar duurt dat minstens nog een uur. Marieke heeft een ernstige spierziekte en zit in een elektrische rolstoel. “Dat zorgt weleens voor extra uitdagingen en ik voel me soms bezwaard om daar aandacht voor te vragen.”

Marieke van Gastel zet zich al van jongs af aan in voor verbetering van de zorg en de toegankelijkheid voor mensen met een beperking. De VVD-fractie in Eindhoven vroeg haar om commissielid te worden op het dossier WMO. Anderhalf jaar later, met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht, kreeg ze de vraag of zij op de lijst wilde. “Ik realiseerde me dat dit een kans was om verandering in gang te zetten en heb dus ja gezegd.”

Financiële consequenties

Ze kreeg geen spijt van haar positieve reactie. Ze zegt het ontzettend interessant te vinden om in de politieke arena actief te zijn en te ontdekken hoe ingewikkeld het soms is om beleid om te zetten in uitvoering. “Ik heb bovendien mijn netwerk enorm uitgebreid en daar ben ik ook blij mee. We hebben een fijne raad en er is veel respect en waardering voor elkaar.” Marieke is binnen de gemeenteraad van Eindhoven het enige raadslid met een lichamelijke beperking. Dat zouden er wat haar betreft meer mogen zijn. Maar ze begrijpt dat de drempel soms best hoog is. “Dat zit ‘m bijvoorbeeld in het financiële aspect. De vergoeding die je als raadslid krijgt, kan immers gevolgen hebben voor een eventuele uitkering en/of toeslagen.”

Aanpassing soms eenvoudig

Marieke heeft niets dan lof voor hoe de gemeente haar als raadslid ontvangen heeft. Er is een speciale toiletruimte met tillift voor haar gerealiseerd, een extra lange microfoon aangeschaft en ze krijgt budget om een assistent in te huren voor haar raadswerk. “Niet elke oplossing hoeft overigens geld te kosten. Ik kan bijvoorbeeld niet zelf mijn hand opsteken als ik het woord wil en dat doet dus de fractiegenoot die naast mij zit. Doet hij dat met een pen in zijn hand dan weet de voorzitter dat ik het woord wil en zonder pen wil hij zelf wat zeggen. Zo eenvoudig kan een aanpassing soms zijn.”

Geen buitenbeentje

De sfeer in de Eindhovense raad is plezierig en Marieke voelt zich er goed op haar gemak. Er wordt stevig gediscussieerd, maar altijd op de inhoud en met respect. “Na afloop van vergaderingen blijven we vaak nog even wat drinken. Ik heb het gevoel dat ik volledig geaccepteerd wordt en voel me zeker geen buitenbeentje. Wel vind ik het jammer dat ik niet zo makkelijk kan blijven hangen als collega-raadsleden. Ik wil het liever niet echt laat maken, omdat ik bij thuiskomst nog flink wat tijd nodig heb voordat ik kan gaan slapen.” Marieke zou het sowieso fijn vinden als vergaderingen niet tot laat in de avond duren. Zij heeft daar niet altijd de energie voor. Een andere oplossing is dat ze een fractiegenoot zou mogen machtigen om namens haar te stemmen. “Het is een keer gebeurd dat een voorstel het niet haalde omdat ik eerder weg was. Dat voelde echt heel vervelend.”

Mensen betrekken

Staat er een onderwerp op de agenda dat enig raakvlak heeft met toegankelijkheid en zorg, dan wordt er regelmatig naar Marieke gekeken. Ze vindt dat niet vervelend. “Dat zijn nu eenmaal mijn speerpunten en dat weet iedereen. Ik vind ook niet dat je beleid voor mensen kunt maken zonder ze er zelf bij te betrekken. Ik ben echt een voorstander van het VN-verdrag Handicap: ‘Niets over ons zonder ons’. Dat geldt niet alleen voor mensen met een beperking, maar ook voor mensen met een andere afkomst, huidskleur, religie of gender-identiteit. Ik toets dat altijd bij dossiers: hoe hebben jullie de mensen waarover het gaat erbij betrokken?”

Wethouder worden

Ofschoon het Marieke veel energie kost, haalt ze ook veel voldoening uit haar werk als raadslid. Stiekem zou ze graag wethouder worden, maar die ambitie heeft ze voorlopig in de ijskast gezet. “De wethouders hier werken wel vijftig tot zestig uur in de week en dat is voor mij nu niet haalbaar. Het zou fantastisch zijn als dat ooit wel lukt.”

Ook benieuwd naar de andere artikelen in het Magazine 'Een raad van en voor iedereen'? Klik hier en ontdek de themapagina.