Magazine: “Ik weet wat er speelt aan de onderkant van de samenleving”

Kim Denie (geboren in 1998)

Raadslid in Haarlemmermeer (PvdA) sinds 2022

Kim Denie benoemt het zonder aarzeling: ze is een vreemde eend in de bijt. Dat voelde ze als kind al en ze wordt in de gemeenteraad ook zo gezien. “Daar loop ik niet voor weg; verschillen zijn er en mogen er zijn. Maar ga het gesprek met elkaar aan en stap over je vooroordelen heen. In mijn optiek vraagt de weg naar inclusie om confrontatie. Die confrontatie is niet altijd leuk, wel nodig.”

De aanleiding voor Kim Denie om de politiek in te gaan, is geen alledaagse. Ze groeide op in een omgeving waar weinig kansen voor ontwikkeling waren. Als enige in het gezin en tegen alle verwachtingen in ging Kim naar het gymnasium. “Mijn vader wist niet wat dat was en in zijn ogen was ik een bijzonder kind.” Toen ze veertien was, overleed haar vader en pas na zijn overlijden ontdekte ze dat hij niet kon lezen en schrijven. Jaren later bekeek ze op televisie een Tweede Kamerdebat en realiseerde zich dat er in de politiek niemand zat zoals zij. “Waarom doe ik niks en zit ik hier, vroeg ik mezelf af. Ik weet als geen ander wat er speelt aan ‘de onderkant’ van de samenleving. Daar moet ik iets mee.”

Visuele beperking

Tot haar eigen verrassing werd Kim in 2022 met voorkeurstemmen in de raad gekozen. Ze maakt zich daar hard voor onder meer woonwagenbewoners, laaggeletterden en mensen met een visuele beperking. Voor die laatste groep pleit ze onvermoeibaar voor verbetering van de digitale toegankelijkheid van gemeentelijke websites en fysieke toegankelijkheid. “Ik heb zelf een zeldzame oogziekte. Halverwege mijn raadsperiode volgde ik een experimentele behandeling, waardoor ik tijdelijk bijna niets meer zag. Inmiddels gaat het iets beter, maar ik weet: uiteindelijk word ik blind."

One-issuepolitica

Toegankelijkheid is en blijft een speerpunt voor Kim. Toch wil ze ervoor waken dat ze gezien wordt als een ‘one-issuepolitica’. “Ik kreeg ooit het verwijt dat ik alleen voor mijn eigen belangen in de raad zit. Onzin natuurlijk, al ben ik er wel alert op. Andersom merk ik juist dat raadsleden naar mij kijken bij alles wat over mensen met een beperking gaat.” Ze heeft daar een mooi voorbeeld van. De Haarlemmermeerse raad ging eens langs bij een aantal inwoners. Een daarvan was een vrouw in een rolstoel die vragen had over het afvalbeleid. Kim: “Toen werd ik erbij geroepen, want daarvoor moest ze volgens de andere raadsleden bij mij zijn. Belachelijk! Dit had niks met haar beperking te maken. Natuurlijk heb ik het opgepakt, maar het stoort mij dat er zo in hokjes wordt gedacht.”

Persoonlijk gesprek

Kim constateert dat de gemeenteraad van Haarlemmermeer niet erg divers van samenstelling is. En ze begrijpt best dat grote groepen zich niet aangesproken voelen om politiek actief te worden. “Het klimaat is verhard en dat nodigt niet uit om je uit te spreken. Het zou zo mooi zijn als verschillende groepen elkaar opzoeken en het gesprek aangaan. We hoeven de onderlinge verschillen niet weg te stoppen en het is goed om vooroordelen bespreekbaar te maken. Een persoonlijk gesprek levert altijd wat op. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een gesprek eindigt met de opmerking dat iemand de ander nog steeds minderwaardig vindt.”

Te bijdehand

Kim vindt het belangrijk om zichzelf te blijven in de raad. Ze is zich ervan bewust dat menig collega-raadslid haar manier van debatteren ‘te brutaal en te bijdehand’ vindt. “Ik gebruik andere woorden en blijf weg van ambtelijk taalgebruik. Ik kom uit een ander nest en hoewel ik de woorden die zij gebruiken inmiddels heb geleerd, voelen ze niet als mijn woorden. En natuurlijk pas ik mijn taal en toon soms iets aan, maar ik wil me niet anders voordoen. Ik ben wie ik ben en daar sta ik voor.”

Ook benieuwd naar de andere artikelen in het Magazine 'Een raad van en voor iedereen'? Klik hier en ontdek de themapagina.